(เรื่องเตือนใจ) สุนัขที่ว่าดุ ก็ยังไม่น่ากลัวเท่ากับใจของคน
ในซอยบ้าน จะมีหมาตัวนึง มันคงไม่ค่อยชอบ ข ี้หน้าผมเท่าไหร่ ทุกครั้งที่ผมเดินผ่ านหน้าบ้าน มันมันจะเห่า กระโจนใส่ประตูเหล็กอย่ างบ้ าคลั่ง ปานกับว่า ผมเคยไปฆ่ าแม่มัน ต า ย เวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอย
ผมเคยเล่าให้พ่อฟังว่า ไม่กล้าไปกลัวหมาพ่อ บอกผมว่าไม่ต้องกลัวหรอก หมาที่ดุที่สุด ให้ลูกชิ้นมันทุกวันๆ ซักวันมันก็จะเชื่องเอง นับแต่วันนั้น ผมเจียดเงิ น 5 บาทซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ ผมกินสองลูกแบ่งหมา 2 ลูกทุกวัน วันแรกๆมันแทบ
จะกระโดดกัดมือผมให้ได้ ถ้าไม่มีประตูเหล็ก ผมคงมือขาดไปแล้ว วันเวลาผ่ านไปไม่นาน มันไม่เห่าผมอีกเลย กระดิกหางรอผมทุกเย็น วันหนึ่งเจ้าของบ้าน ปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม หยอกเล่นกับ ผมสนุกสนาน
ตั้งแต่วันนั้น เราเป็นเพื่อนกัน วิ่งเล่นกันมาโดยตลอด โตมาผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน หมาที่ว่าดุๆ เราหยิบยื่นไมตรีให้ มอบความเป็นมิตรให้ ดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อง แต่กับคนต่อให้เราดีแค่ไหน จริงใจแค่ไหน เลี้ยงอาหารดีแค่ไหน
ก็ยังหักหลังเราได้ ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิต กับคนต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหนก็เชื่อใจไม่ได้จริงๆ หมาที่ว่าดุ ยังไม่น่ากลัวเท่าใจคน อ ย่ า ดูถูกหมา เพราะมันซื่อสัตย์กว่าใครบางคน บางคน ก็ดีด้วยจริงๆ
บางคน ก็ดีแค่ต่อหน้า บางคน ก็เอาเราไปนินทา บางคน ก็คอยอิจฉาเรา หน้าที่ของเราก็แค่ รั ก ษ า คนดีๆไว้ ส่วนคนอื่นก็แค่ ผ่ า น เข้ามาในชีวิต แค่เรา อ ย่ า เสียความเป็นตัวเราก็พอ ไม่จำเป็นต้องฉลาด กับเรื่องที่ควรแกล้งโ ง่
อาจเป็นทางเลือกที่ดีกว่า ถ้าเราดีกับใคร เค้าจะดีตอบกลับมา แต่โลกแห่งความเป็นจริง สอนเราว่ามันไม่ได้ เป็นแบบนั้นเสมอไป
ขอขอบคุณที่มา stand-smiling
