(เรื่องสอนใจ) ชีวิตของคนเราจะอยู่ด้วยกันได้นานสักแค่ไหน
เรื่องก็คือว่า ในเช้าวันหนึ่ง ภรรย าเธอได้บอกกับสามีของเธอว่า วันนี้ ฉันจะกลับบ้านไปเยี่ยมคุณแม่ คุณจะขับรถไป ส่งฉันหน่อยได้ไหม ฝนตกหนักแบบนี้ ไปรถโดยส าร มันไม่สะดวกเลย สามี ผู้ซึ่งหน้าตาบู ดบึ้งมาตั้งแต่เช้า ได้ยิน
แต่ก็ไม่ตอบภรรย า เขากลับกระช ากเสียงใส่ แล้วถามภรรย ากลับไปว่า เมื่อวาน เธอซื้อเสื้อผ้ามาใหม่ใช่มั้ย เธอเคยรับปากฉันไว้แล้วนะว่า จะไม่ใช่เงินฟุ่มเฟือย อย่ าลืมว่าเรายังมีบ้าน มีรถที่ต้องผ่อนอีก ไหนจะ
ค่าเรียนลูก ค่าใช้จ่ายเราก็เยอะแยะ ทำไมเธอถึงไม่ช่วยกันประหยัด ภรรย าได้ฟัง จึงนิ่งไปสักพัก แล้วก็ได้แต่พูดออกมาเป็นเสียงเบา ๆ อย่ างคนรู้สึกผิด ว่า ที่แท้ คุณก็โกรธฉันเรื่องนี้นี่เอง ภรรย า ก้มหน้าก้มตาจัดเสื้อผ้าต่อไปแบบเงียบๆ
แล้วบอกสามีว่า วันนี้ มีรถโดยส ารเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว ฉันคงต้องรีบไปแล้วแหละ คุณไม่ต้องไปส่งฉันก็ได้ เดี๋ยวฉันจะนั่งรถโดย ส า ร ไปเอง พูดจบ แล้วเธอก็ออกบ้านไป โดยที่สามีไม่สนใจใยดีหรือถามไถ่อะไรต่อเลย
เพราะเขาคงยังโกรธเธออยู่มาก พอประมาณครึ่งชั่ ว โมงผ่ านไป สามีได้ยินเสียงเอะอะ บนถนน จึงรีบออกไปดู แล้วได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า ฝนที่ตกหนัก เซาะตลิ่งจนสะพานเข้าเมืองได้ขาดลง และมีรถเมล์คันหนึ่ง
ได้ตกลงไปในน้ำด้วย เมื่อสามี ได้ยินดังนั้น เขารู้สึกตกใจมาก รีบกระโดด ออกจากบ้านไปทันที เมื่อเขาไปถึงแม่น้ำ รถเมล์ที่ถูกเก็บ ก ู้ขึ้นมาจากน้ำ เหลือเพียงซ ากเหล็ก และสัมภาระกระเป๋าต่างๆ ของผู้โดยส ารอยู่กระจัดกระจายเต็มไปหมด
มีการหามร่ าง ของผู้ เสี ย ชี วิ ต คนแล้วคนเล่า ขึ้นมาจากแม่น้ำนั้น ชายหนุ่มก็ได้แต่เฝ้ามองหาภรรย าของตน หายังไง ก็ไม่พบเธอเลย เขารู้สึกเสี ยใจแทบข าด เฝ้าคอยถามหน่ วย ก ู้ภั ยที่ ทำงานอยู่ว่า เห็นภรรย าผมบ้างไหม
เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ เห็นเธอมั้ย ทุกคนได้แต่ส่ายหน้า แล้วบอกว่าไม่เห็นเลย พอเวลาผ่ านไป จนเกือบเย็น ก ู้ภั ย หยุดการทำงาน เพราะไม่มี ผู้ เ สี ย ชี วิ ต ที่ต้องหาแล้ว จึงบอกชายหนุ่มว่า หั กห้ามใจเถอะนะ ภรรย าคุณ
คงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว ชายหนุ่มเดินคอตกกลับบ้าน เหมือนคนไม่มีวิ ญญ าณ เอาแต่ร้องไห้ไป คร่ำครวญ ไปตลอดทาง ในใจของเขาเฝ้าแต่คร่ำครวญว่า ทำไมๆๆๆ เราไม่ขับรถไปส่งเธอนะ เราไปด่ าเธอทำไมว่าใช้เงินฟุ่มเฟือย
แค่เสื้อตัวเดียว มันจะราคาเท่าไหร่กัน แต่เมื่อกลับถึงบ้าน สิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น เขากลับพบว่า ภรรย าของเขานั่งอยู่ที่โต๊ะอาห าร แถมยังมีอาห ารวางอยู่บนโต๊ะ เต็มไปหมด ในมือของเธอนั้น มีเสื้อกันหนาวเก่าๆตัวหนึ่ง
ซึ่งเธอกำลังเย็ บซ่ อมชาย เสื้อที่กำลังหลุดรุ่ยตั้วนั้นอยู่ คุณไปไหนมาคะ ภรรย าถามผู้ซึ่งสามี ภรรย ายังพูดไม่ทันจบ สามีก็รีบตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม วันนี้ ฉันมัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน เสี ยเวลาอ้อนวอนให้เขา
รับคืนไปมากเลย ไปขึ้นรถเมล์ก็ไม่ทัน อากาศก็จะเริ่มหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามา ซ่อมก็พอใส่ได้อีก หลายปีเลยนะคะ ฉันนี่มันแ ย่ จริงๆ ของเก่าก็ยังมี ไปซื้อของใหม่มาทำไม และเรื่องนี้ก็สอนให้เรารู้ว่า เรื่องบางเรื่อง เราอาจโกรธ
จนลืมไปว่า มันไม่สำคัญ เทียบเท่ากับ ความสุข ของเราเลยนะ เรื่องบางเรื่อง ไม่สำคัญเท่ากับ ความสุข ของคนที่เรารักเรามีเวลาในโลกนี้อย่ างจำกั ด แถมเวลาที่ใช้ร่วมกันก็ยิ่งจำกั ด อะไรที่ไม่สำคัญมากพอ ก็อย่ านำมาเป็นอารมณ์มากมายนักเลย
ขอขอบคุณที่มา kiadtikun
