“ต้นไม้แก่กับเมฆก้อนน้อย” แล้วคุณจะรักแม่มากขึ้น

“ต้นไม้แก่กับเมฆก้อนน้อย” แล้วคุณจะรักแม่มากขึ้น

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีต้นไม้แก่ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย และเมฆตอบเพียงว่าน้ำฝนมีอยู่แค่เพียงน้อยนิด กลัวจะไม่พอให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ

และในวันถัดไปเมฆก้อนน้อยก็ยังคงตอบไปแบบเดิม มันน้อยไปนะจึงไม่พร้อมที่จะให้

เมฆก้อนน้อยได้เดินทางไปในสถานที่ต่างๆ และพย าย ามสะสมฝนเพื่อที่จะให้มันมากพอ พอที่จะทำให้ต้นไม้แก่ชื่นใจ

เมื่อมีมากพอแล้วเมฆน้อยจึงได้กลับมา แต่สิ่งที่เมฆน้อยกลับมาพบเหลือเพียงซากต้นไม้แก่ที่พุพังไปแล้ว

เมฆน้อยได้แต่ร้องไห้ และถามว่าความพย าย ามของเขามันไม่มีค่าเลยหรือยังไง

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้จึงแหงนหน้ามองแล้วพูดกับเมฆน้อย

ว่า การที่เราจะให้อะไรกับใครสักคนมันไม่ต้องรอให้มาก หรือรอความพร้อมอะไรเลย

ให้เท่าที่มี เต็มใจที่จะให้ ก็ทำให้คนรับชื่นหัวใจได้แล้ว ความพย าย ามเป็นสิ่งที่ดีที่ทุกคนควรจะมี

แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไข อย่ าได้รีรอให้รวยจึงค่อยทำอะไรให้คนที่เรารัก อย่ าไปรอให้พร้อม เพราะเขาอาจไม่มีเวลามากพอที่จะรอเรา

และก่อนที่ต้นไม้แก่จะจากไปนั้นเขาได้ฝากบอกเธอไว้ว่า หากเห็นเธอผ่ านมาให้บอกเธอหน่อยว่าเขารักเธอ

แล้วเมฆน้อยก็ได้แต่หลั่งน้ำตาออกมาเป็นเม็ดฝนอย่ างไม่ขาดสายให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแตกใบให้ได้เห็นต่อไปตลอดกาล

เรื่องนี้เตือนสติได้ดีมากในสิ่งที่เรามองข้าม

จอร์จ คอลลิน เป็นดาราตลกที่โด่งดัง เขาได้เขียนบทความนี้ขึ้นในวันที่ 11 กันย ายน 2001 (ตึกเวิรด์เทรดถล่ม)

หลังจากที่ทราบว่าภรรย าของเขาได้ เ สี ย ชี วิ ต ลงภายในตึกนั้น เพราะการกระทำในสิ่งที่อย ากจะทำ

ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้นแต่ความอดกลั้นน้อยลง

เรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ครอบครัวเรากลับเล็กลง

เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลี ยดเพื่มขึ้น

ทุกวันนี้ทุกบ้านมีคนหารายได้ถึง 2 คน แต่การหย่ าร้างกลับเพิ่มขึ้นกว่าเมื่อก่อน

เรามีอาหารดีๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง

เรามีย าใหม่ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลงกว่าเมื่อก่อน

เราไปถึงโลก พ ร ะ จันทร์มาแล้ว แต่เรากลับพบว่าแค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านมันยังย ากเย็นนัก

เพราะฉะนั้นจากนี้ไปขอให้พวกเราอย่ าเก็บของดีๆ ไว้โดยที่อ้างว่า เพื่อเก็บไว้ใช้ในโอกาสที่พิเศษๆ เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่คือโอกาสที่พิเศษที่สุดแล้ว จงใช้เวลากับครอบครัว เพื่อนฝูง และคนที่รักให้มากๆ กินอาหารให้อร่อย ไปที่ที่อย ากจะไป ชีวิตคือโซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุข ไม่ใช่เพียงการอยู่ให้รอด

จงพูดกับคนที่เรารักทุกคนว่าเรารักพวกเขาเหล่านั้นขนาดไหน จะทำอะไรก็รีบทำ สิ่งไหนที่ทำให้มีความสุขก็อย่ าได้ผลัดวัน เพราะทุกวัน ทุกชั่ วโมง ทุกนาทีมีความหมาย เราไม่อาจรู้ได้เลยว่ามันจะสิ้นสุดลงในเวลาไหน

ขอขอบคุณที่มา postsabaidee