เรื่องเตือนใจ ไปร่วมงานทีไร ทำให้เกิดความคิดแบบนี้ทุกที
ต่อไปที่อยู่ ตรงหน้าในเตาเผานั้น ก็คงเป็นเราสักวัน โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนเลย แม้แต่ร่างกายที่คิดว่าเป็นของเรา ก็ไม่สามารถเอาไปด้วยได้ เมื่อเวลานั้นมาถึง ผู้ที่หาความแน่นอนในโลกนี้ ก็ต้องพบกับความ ทุ ก ข์ ความผิดหวัง อยู่ร่ำไป
การที่เราต้องจากโลกนี้ไป เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเราทุกคน อ ย่ า ง แน่นอน จะช้าจะเร็วก็เกิดขึ้น อ ย่ า ง แน่นอน ไม่มีใครที่จะหลีกหนีสิ่งนี้พ้น ไช่ว่าต้องรอจนแก่เฒ่า อายุเยอะแล้วถึงจะจากโลกนี้ไปได้ หนุ่มสาว คนที่อายุน้อยกว่าเรา
ที่ต้องจากโลกนี้ไปก่อน ก็เป็นตัว อ ย่ า ง ให้เราได้เห็นมานักต่อนัก ตัวเราเองก็เช่นเดียวกัน เราไม่มีทางรู้หรอกว่าเราจะมีชีวิตไปอีกกี่วัน กี่เดือน กี่ปี แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ วันคืนล่วงไปๆในแต่ละวัน ปัจจุบันนี้เราทำอะไรอยู่
เรากำลังประมาทอยู่หรือปล่าว ใช้ชีวิตหลงไปกับมา ย า ของโลก ละเลยสิ่งที่สำคัญไปหรือไม่ ผลัดวันประกันพรุ่งอยู่หรือเปล่า ถ้าพรุ่งนี้เราต้องจากไป เราจะทำอะไรไว้ให้กับ คนที่อยู่ข้างหลังเรา ที่เขาต้องเผชิญชีวิตต่อไปได้บ้าง
เราได้ทำทุก อ ย่ า ง ทุกวินาทีในปัจจุบัน ไว้ อ ย่ า ง ดีที่สุดแล้วหรือยัง พร้อมแล้วหรือยัง อ ย่ า ประมาท อ ย่ า คิดว่าเรายังมีเวลาอีกมาก
ขอขอบคุณที่มา บทความธรรมะโดย อมตะธรรม หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ, bitcoretech
