(เรื่องเตือนสติ) จิตใจของคนเรามัน ย า ก ที่จะเข้าใจ
วันนี้ผมมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟังว่า ณ ซอยหนึ่งใน ห มู่ บ้าน จะมีหม าตัวนึงอยู่ตรงนั้น และผมก็คิดว่า มันคงไม่ค่อยชอบ ข ี้หน้าผมสักเท่าไหร่ ทุกครั้งที่ผมเดิน ผ่ า น หน้าบ้านมัน มันจะเห่ า และกระโจนใส่ประตูเหล็กอย่ างบ้ าค ลั่ งราวกับว่าผมเคยไปทำ
อะไรให้มันอย่ างงั้นแหละ เวลาผมออกไปซื้อของหน้าปากซอย ผมเคยเล่า ให้พ่อฟังว่า ผมไ ม่กล้าไปหรอก เพราะกลั วหม ามันจะกั ด พ่อบอกผมว่าไม่ต้องกลั วหรอก หม าที่ดุที่สุด เราให้ลูกชิ้นมันทุกวัน ๆ แล้วซักวันมันก็จะเชื่ องเอง
นับตั้งแต่วันนั้นมา ผมเจียดเงิน 5 บาท เพื่อนำไปซื้อลูกชิ้น 1 ไม้ ให้มันทุกวัน ผมกินเองสองลูก แบ่งให้หม า 2 ลูก ผมทำแบบนี้ในทุกวันแรกๆ มันแทบจะกระโ ด ด กั ด มือผมให้ได้ ผมคิดนะว่าถ้าไม่มีประตูเหล็ก มือผมคงจะข า ดไปแล้ว
พอผมทำแบบนั้นเข้าทุกวัน ทุกวัน พอวันเวลาผ่ านไปไม่นาน มันไม่เ ห่ าผมอีกเลย แถมยังกระดิกหาง รอผมทุกเย็นอีกด้วย มีวันหนึ่ง เจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม มาหยอกเล่นกับผมสนุกสนาน
และตั้งแต่วันนั้นมาเราก็เป็นเพื่อนกัน และวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด พอโตมาผมจึงนึกถึงคำสอนของพ่อที่ว่า หม าที่ว่าดุ ๆ ถ้าเราหยิบยื่นไมตรีให้ มอบความเป็นมิตรให้ แม้จะดุแค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อ งได้
แต่กับคน ต่อให้เราดีแค่ไหนจริงใจแค่ไหน เลี้ยงอาหารดีแค่ไหน มันก็ยังหั กหลังเราได้เลยคิดดูเถิด แค่ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ ก็ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิตแล้ว เทียบกับคน ต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริง ๆ หม าที่ว่าดุ ยังไม่น่ากลั วเท่าใจคน
ขอขอบคุณที่มา kiadtikun
