(เรื่องเตือนสติ) คนเราจะมีชีวิตอยู่ได้อีกสักกี่วัน

(เรื่องเตือนสติ) คนเราจะมีชีวิตอยู่ได้อีกสักกี่วัน

เป็นอีกหนึ่งบทความซึ้งๆ สำหรับผู้ที่มียังมีคนรักอยู่ข้างกาย อย ากให้ได้ อ่ า น กันมีคู่สามีภรรยาคู่หนึ่ง ผู้หญิงเอ่ยถามฝ่ายชายว่า จะไปค้างสักคืนหนึ่ง แม่ไม่ค่อยสบายคุณจะขับรถ ไปส่งฉันหน่อยได้ไหม ฝนตกหนักแบบนี้ ไปรถโดย ส า ร ไม่สะดวกเลย

สามี ซึ่งหน้าตาบูดบึ้งมาตั้งแต่เช้าไม่ตอบ ภ ร ร ย า แต่กลับกระชากเสียงถามกลับไปว่า เมื่อวาน เธอซื้อเสื้อใหม่มาใช่ไหม เธอรับปากฉันแล้วนะว่าจะไม่ใช่เงินฟุ่มเฟือย เรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ส่งลูกเรียนค่าใช้จ่ายเยอะแยะ

ทำไม ไม่ช่วยกันประหยัด ภรร ย า พูดออกมาเสียงเบาๆ อย่ างคนรู้สึกผิดว่า ที่แท้ คุณโกรธเรื่องนี้นี่เอง ภรรย า ก้มหน้าจัดเสื้อผ้าเงียบ ๆแล้วบอกสามีว่า วันนี้ มีรถโดย ส า ร เข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว ฉันคงต้องรีบไปแล้วหละ คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้

แล้วเธอก็ออกบ้านไป โดยสามีไม่สนใจเลย เพราะยังโกรธอยู่มาก ประมาณครึ่ง ชั่ ว โมง ผ่ า น ไป สามีได้ยินเสียงเอะอะ บนถนน จึงออกไปดู แล้วจึงได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า ฝนที่ตกหนัก เซาะตลิ่งจนสะพาน เข้าเมืองได้ขาดลง

มีรถเมล์คันหนึ่ง ตกลงไปในน้ำด้วย สามี ได้ยินดังนั้น ตกใจมากกระโดดออกจากบ้านไปทันที เมื่อไปถึงแม่น้ำ รถเมล์ที่ถูกเก็บ ก ู้จากน้ำเหลือเพียงซากเหล็กสัมภาระกระเป๋าต่างๆ ของผู้โดย ส า ร กระจัดกระจายมี การหามร่างของผู้คน

คนแล้วคนเล่า ขึ้นมาจากแม่น้ำ ชายหนุ่ม เฝ้ามองหาภรร ย า ก็ไม่พบก็เสียใจเจียนสิ้นสติ เฝ้าถามหน่วยกู้ภัยที่ทำงานอยู่ ว่า เห็นภรรย าผมบ้างไหม ๆๆๆเธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำ ทุกคนส่ายหน้า บอกว่าไม่เห็น เวลาผ่ านไปจนเกือบเย็น

ก ู้ภั ย หยุดการทำงาน เพราะไม่มีคนเหลือแล้ว ที่หาพบแล้วจึงบอกชายหนุ่มว่า หักห้ามใจเถอะนะ ภรรย าคุณ คงโดนน้ำพัดไปไกลแล้ว ชายหนุ่มเดินกลับบ้าน เหมือนคนไม่มีวิญญาณ ร้องไห้ไป คร่ำครวญไปตลอด ทางในใจของเขา

เฝ้าแต่คร่ำครวญว่า ทำไมๆๆๆ เราไม่ขับรถไปส่งเธอนะ เราไปด่าเธอทำไมว่าใช้เงินฟุ่มเฟือย เสื้อตัวเดียว มันจะราคาเท่าไหร่กัน แต่เมื่อกลับถึงบ้าน คาดไม่ถึงว่า ภรร ย า กลับนั่งอยู่ที่โต๊ะ อ า ห า ร มี อ า ห า ร อยู่บนโต๊ะ

ในมือเธอ มีเสื้อกันหนาวเก่า ตัวหนึ่งซึ่งเธอกำลัง เย็บซ่อมชายเสื้อที่รุ่ยอยู่ คุณไปไหนมาคะ  ภรรย า ยังพูดไม่ทันจบ สามีก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น คุณเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม วันนี้ ฉันมัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้านเสียเวล าอ้อนวอนให้เขารับคืนไปมาก

เลยไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน อากาศจะหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อม ก็พอใส่ได้อีกหลายปีนะคะฉันนี่ แ ย่ จริงๆ ของเก่าก็ยังมีไปซื้อของใหม่มาทำไมเรื่องบางเรื่อง เราโกรธจนลืมไปว่ามันไม่สำคัญ เทียบเท่ากับ ความสุข ของเราเลยนะ

เรื่องบางเรื่อง ไม่สำคัญเท่ากับความสุข ของคนที่เรารัก เรามีเวลาในโลกนี้ จำกัดเวลาที่ใช้ร่วมกัน ยิ่งจำกัด อะไรที่ไม่สำคัญมากพอ ก็อย่ านำมาเป็นอารมณ์มากมาย นักเลยคลั่ง กับเรื่องเล็กน้อยไปไย

ขอขอบคุณที่มา  b o a r d . p o s t j u n g, smileroyyim