(เรื่องสอนใจ) ชีวิตของคนเราก็เหมือนการเดินทางของขบวนรถไฟ
มีสถานีต่างๆ มีการเปลี่ยนเส้นทาง มีกระทั่งอุ บั ติ เ ห ตุ เราขึ้นรถไฟขบวนนี้ ตอนเราถือกำเนิด พ่อแม่ คือคนที่ตีตั๋วให้เรา เราเชื่อว่าท่านจะเดินทางด้วยรถขบวนนี้ กับเราตลอดไปแต่แล้วที่สถานีใด สถานีหนึ่งท่านทั้งสอง ก็ต้องลงรถจากไป
ปล่อยเราไว้เพียงลำพังกับการเดินทางนี้ วันเวลา ผ่ า น ไป จะมีผู้โดย ส า ร อื่นๆ ขึ้นรถมาเรื่อยๆ หลายคนจะเป็นคนที่เรารัก และผูกพันเป็นพี่เป็นน้อง เป็นเพื่อน เป็นลูก เป็นหลาน หรือกระทั่ง เป็นที่รักแห่งชีวิตของเรา หลายคนลงรถไปกลางทาง
ทิ้งไว้แค่ความทรงจำ ความอ้างว้างและคิดถึง อันถาวรในชีวิตเรา หลายคนจากไป อ ย่ า ง ที่เราไม่ทันได้ สังเกตด้วยซ้ำว่า เขาลุกจากที่นั่ง และลงรถไฟไปแล้ว การเดินทางโดยรถไฟ ชีวิตขบวนนี้ จึงเต็มไปด้วยความรื่นรมย์ ความโ ศ กเ ศ ร้ า
ความมหัศจรรย์ความสมหวัง คำสวัสดี คำอำลา และคำอวยพรให้ โชคดี การเดินทางที่ดีที่สุด คือ การได้ช่วยเหลือ…ได้รักได้มีความสัมพันธ์ที่ดี กับเพื่อนผู้โดย ส า ร ทุกคนจงแน่ใจ ว่าเราได้ให้สิ่งที่ดีที่สุด เพื่อให้การเดินทางของพวกเขา
มีความราบรื่นและสะดวกสบาย ความน่าพิศวงของการเดินทางอันวิเศษ ยอดเยี่ยมนี้คือ ตัวเราเองก็ไม่รู้ล่วงหน้า ว่าเราจะต้องลงจากรถไฟที่สถานีไหน ฉะนั้นเราต้องมีชีวิตให้แจ๋วที่สุด ปรับปรุงตัวเอง รู้จักลืม รู้จัก อ ภั ย ให้สิ่งดีที่สุด
ที่เรามีแก่คนรอบข้างสำคัญ เหลือเกินที่เราควรทำอย่ างนี้ เ พ ร า ะเมื่อถึงเวลาที่เรา ต้องลุกจากที่นั่ง เพื่อลงจากรถไ ฟไป เราจะได้ทิ้งความทรงจำ ที่สวยงามไว้แก่ผู้คน ที่ต้องเดินทาง โดย ส า ร รถไฟขบวนชีวิตนี้ต่อไป
ขอขอบคุณที่มา kha-yam
