เรื่องนี้เขียนได้ดีมาก ในวันที่เราไม่เหลือใคร อ ย่ า ง น้อยก็ยังเหลือตัวเรา
แม้คุณจะเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ที่คอยจะปรับตัว ให้เข้ากับโลกภายนอกเสมอ หรือคนชอบเข้าสังคม ที่กำลังเรียนรู้ที่จะอยู่เพียงลำพัง คนที่ต้องใช้ชีวิตคนเดียว ทั้งด้วยความเต็มใจ หรือไม่เต็มใจก็ตาม
คนที่เพิ่งเลิกกับแฟน หลายคนอาจไม่ชอบ อยู่คนเดียว เพราะมีความคิดว่า กลัวจะเหงาแต่ที่จริงแล้วนั้น การอยู่คนเดียว มันหมายถึงว่าการมีอิสระ และแน่นอนว่าหลายครั้ง เราก็หนีความเหงาไม่พ้น คนเราต้องเจอเรื่องราวต่างๆบ้าง
แต่นี่ก็เป็นโอกาสที่ดีของหลายๆคน ให้ได้เรียนรู้ ที่จะสนุกสนาน และเห็นความงดงามของชีวิต ที่สันโดษและความมหัศจรรย์ของการอยู่คนเดียวบ้าง เมื่อคุณต้องอยู่คนเดียวคุณก็ไม่จำเป็น ต้องแบ่งเวลาให้คนอื่น
คุณจะได้ค้นหาว่าจริงๆ แล้วเราเองชอบทำอะไร และใช้เวลาไปกับมัน โดยไม่ต้องรู้สึกผิด ไม่มีใครหรอกที่อย ากจะเดินคนเดียว ในถนนที่ย าวไกล และโดดเดี่ยวไม่มีที่สิ้นสุด ไม่ว่าใครก็อย ากจะมีใครสักคน คอยเดินข้างๆ
คอยร่วม ทุ ก ข์ ร่วมสุขด้วยกันทั้งนั้น แต่พอดีบังเอิญว่ามันไม่มี หรือแม้มันจะมี มันก็ไม่ใช่นี่สิ ถ้าการต้องมีใครสักคน ที่คอยเดินเคียงข้างเรา แต่เขาคนนั้น กลับต้องทำให้เราร้องไห้เสียใจอยู่ร่ำไป เราก็ควรที่จะเดินคนเดียวมากกว่า
เพราะบางทีเราก็ต้องหัด ที่จะเดินคนเดียวใช้ชีวิตคนเดียว อ ย่ า คิดหวังพึ่งคนอื่น คนที่เราควรพึ่งพา ก็คือตัวของเราเอง เพราะในวันที่เราไม่เหลือใคร เราก็เหลือตัวเอง เราเดินคนเดียวให้ได้ แล้วเราจะเข้มแข็งมากขึ้น
ขอขอบคุณที่มา sansabai, boktorth
