เรื่องเตือนสติ กว่าจะเข้าใจชีวิตจริงๆ อายุก็มากเกินไปแล้ว

เรื่องเตือนสติ กว่าจะเข้าใจชีวิตจริงๆ อายุก็มากเกินไปแล้ว

ฉันเริ่มรู้สึกกลัว เพราะยิ่งฉันอายุมากขึ้น ญาติๆ ก็จากไปทีละคนสองคน สิ่งนี้บอกกับฉันว่า ชีวิตเป็นอนิจจัง ฉันเริ่มคิดได้ ฉันปล่อยให้สิ่งที่ต่างๆ เป็นไปตามปัจจัย ได้มาก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร การดำเนินชีวิตบอกกับฉันว่า

จิตให้ ร้ า ย ผู้อื่นไม่ควรมี จิตปกป้องตนเองไม่ควรหายไป นอกเสียจากคนในครอบครัว อ ย่ า ไว้ใจคนอื่นให้มากนัก ฉันรู้แล้วว่า ฉันควรดีต่อทุกคน โดยเฉพาะคนที่ดีต่อฉัน ฉันเข้าใจแล้วว่า วันเวลาอาจไม่ช่วย ให้เราผูกพันกับใคร

แต่มันช่วยให้เราเข้าใจใครๆ มากยิ่งขึ้น ฉันรู้ซึ้งแล้วว่า นอกจากพ่อและแม่ ก็ไม่เห็นมีใครที่จะให้ อ ภั ย ฉันได้ เหมือนท่านทั้งสองคน ความ ทุ ก ข์ ที่ฉันพานพบ ทำให้ฉันแกร่งมากยิ่งขึ้น ยิ่งนานฉันยิ่งเหมือนต้นกระบองเพชร

โยนลงไปที่ไหนก็มีชีวิตได้ทุกที่ ความ ทุ ก ข์ สอนให้ฉันรู้จักเอาชีวิตรอด ฉันยกระดับจิตได้มากยิ่งขึ้น ต่อเรื่องราวต่างๆ ที่ไม่ถูกตาถูกใจ ฉันสามารถเห็น แต่ไม่ใส่ใจได้ อ ย่ า ง สบายๆ โลกใบนี้บอกกับฉันว่า ต่อให้ฉันผอม หุ่นดี

ทุก อ ย่ า ง ดีพร้อม คนที่ไม่ชอบฉันก็ไม่มี ทางรักฉันอยู่ดี ต่อให้ฉันอ้วน น่า เ ก  ลีย ด ไม่มีดีสัก อ ย่ า ง คนที่ชอบฉันเขาก็ไม่มีทางทิ้งฉันอยู่ดี ใช่ว่าทุกคนจะยินดี ยืนหยัดสู้เคียงข้างฉันเสมอไป เมื่อไม่คิดอิจฉาในสิ่งที่คนอื่นมี

ชีวิตของฉันก็ เป็นสุขมากยิ่งขึ้นในทันที เมื่อ ช ะ ต า ลิขิตมาย่อมมี หากไม่ได้ลิขิตมา ยื้อไว้ อ ย่ า ง ไรก็ไม่มีทาง รั ก ษ า เอาไว้ได้ ทั้งเรื่องคน เรื่องหน้าที่การงาน หรือทรัพย์สินเงินทอง

ดังนั้น ฉันจึงบอกกับตัวเองว่า เรื่องที่ถูก ต้องยืนหยัด เรื่องที่ผิด ต้องเลิกทำ วันวานไม่อาจหวนกลับ จงปล่อยมันไป วันนี้เป็นของเรา จงทำให้ดีที่สุด วันพรุ่งนี้มีไว้เพื่อแก้ไข จงรู้จัก รั ก ษ า โอกาสให้ดี

ขอขอบคุณที่มา G a n g b e a u t y, aanplearn