เรื่องจริงสอนใจ เป็นคนชอบทำบุญแต่ไร้น้ำใจ พบเจอมากในปัจจุบัน
คนเราส่วนใหญ่ชอบที่จะ ทำบุญ โดยมีจุดประสงค์ที่แตกต่างกันไป บางคนทำบุญ เพราะต้องการช่วยเหลือผู้อื่น ให้พ้นจากความลำบา ก บางคนทำบุญเพื่อหวังจ ะให้ตัวเองมีชีวิตที่ดีมากขึ้น แล้วคุณคิดว่า
จุดประสงค์ของการทำบุญนั้น จริงๆแล้วคืออะไร และ นี่ก็เป็นอีกหนึ่งคำสอนดีๆจากเพจ ข้อธรรม คำสอน พระไพศาล วิสาโล ที่เราได้รวบรวมข้อมูลมาให้ลองอ่าน และคิดตามกันดูต้องเข้าใจคำว่า บุญ ให้ถูกต้องก่อน
หากเราเข้าใจไม่ถูกต้อง แล้วมัวแต่สร้างวัด สร้างโบสถ์ สร้างหอระฆัง เพื่อหวังจะเกิดเป็นเทวดาในชาติหน้า หรือเป็นเศรษฐีในชาตินี้ ถ้าคิด อ ย่ า ง นี้อาจทำให้เกิดเป็น พ ฤ ติ ก ร ร ม ที่เรียกว่า ทำบุญหวังผล ซึ่งปัจจุบันนี้ มีคนประเภทนี้
เป็นจำนวนมาก คือมุ่งทำบุญเฉพาะกับวัด แต่ไม่มีน้ำใจกับคน ไม่มีน้ำใจกับสัตว์ จิตไม่มีเมตตา อ ย่ า ง แท้จริง จึงเกิดเหตุการ ชอบทำบุญ แต่ไร้น้ำใจ เกิดขึ้นให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง เพราะ ถ้าจิตที่มีเมตตา อ ย่ า ง แท้จริงแล้ว
ต้องพร้อมที่จะช่วยเหลือผู้คน ไม่ว่าบุคคลนั้นจะเป็นพระ หรือ เป็นเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน แท้จริงแล้ว การทำบุญไม่ใช่การทำเพื่อหวังผล เพื่อขอให้ อ ย า ก ได้ อ ย า ก มีมากขึ้น แต่เพื่อให้รู้จักสละออกไป สิ่งไหนที่มีมากแล้วก็รู้จักแบ่งปันผู้อื่น
ฝึกความเป็นผู้ให้ แบบนี้จึงจะเรียกว่าบุญคุณนายแก้ว เธอเป็นเจ้าของโรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งเธอเป็นคนที่ชอบทำบุญมาก มักจะเป็นเจ้าภาพทอดผ้าป่าทอดกฐินอยู่บ่อยๆ เวลาใครบอกบุญสร้างวัดสร้างโบสถ์ เธอไม่เคยปฏิเสธเลย
เธอมีความภาคภูมิใจมาก ที่ได้ถวายเงินนับแสนสร้าง หอระฆังถวายวัดข้างโรงเรียน อยู่มาวันหนึ่ง เธอได้ทราบว่า มีนักเรียนคนหนึ่งในโรงเรียนของเธอ ไม่มีเงินจ่ายค่าเล่าเรียน ค้างชำระมาสองเทอมแล้ว เธอจึงตัดสินใจ
ไล่นักเรียนคนนั้น ออกจากโรงเรียนทันที อ ย่ า ง ไม่ลังเล สายใจ พาป้าวัย 70 และเพื่อนซึ่งมีขา พิ ก า ร ไปถวายภัตตาหารเช้า ที่วัดแห่งหนึ่ง ซึ่งมีเจ้าอาวาสเป็นที่ศรัทธานับถือ ของประชาชนไปทั่ว ในเช้าวันนั้น
มีคนมาทำบุญกัน อ ย่ า ง เนืองแน่น จนลานจอดรถเต็มหมด เมื่อได้เวลาพระฉัน ญาติโยมก็พากันกลับ สายใจพาหญิงชรา และ เพื่อนผู้ พิ ก า ร เดินกะย่องกะแย่งตากแดดกล้าไป ยังถนนใหญ่เพื่อขึ้นรถประจำทางกลับบ้าน
ระหว่างนั้นมีรถเก๋งหลายสิบคันแล่น ผ่ า น ไป แต่ตลอดเส้นทางเกือบ 3 กิโลเมตร ไม่มีผู้ใจบุญคนใดรับขึ้นรถ เพื่อไปส่งถนนใหญ่เลย เหตุการณ์ทำนองนี้ มิใช่เป็นเรื่อง แปลกประหลาดในสังคมปัจจุบัน ชอบทำบุญแต่ไร้น้ำใจ
เป็น พ ฤ ติ ก ร ร ม ที่พบเห็นได้ทั่วไป ทำให้เกิดคำถามขึ้นมาว่า เรานับถือศาสนากัน อ ย่ า ง ไร จึงมี พ ฤ ติ ก รร ม แบบนี้กันมาก เหตุใดการนับถือศาสนา จึงไม่ช่วยให้คนมีน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ โดยเฉพาะผู้ที่ ทุ ก ข์ ย าก การทำบุญ
ไม่ช่วยให้เรามีเมตตา รู้จักแบ่งปัน หรือ กรุณาต่อผู้อื่นเลย หรือหากสังเกตดีๆจะพบว่า การทำบุญของเรานั้น มักจะกระทำต่อสิ่งที่ อยู่สูงกว่าตน เช่น พระภิกษุสงฆ์ วัดวาอาราม พระพุทธเจ้า เป็นต้น แต่กับสิ่งที่ถือว่าอยู่ต่ำกว่าตน
เช่น คน ย า ก จ น หรือ สั ต ว์ น้อยใหญ่ เรากลับละเลยกันมาก แม้แต่เวลาไปทำบุญที่วัด เราก็มักละเลยสามเณร แม่ชี และ พระบวชใหม่ แต่กุลีกุจอเต็มที่กับพระที่มีชื่อเสียง อะไรทำให้เราชอบทำบุญกับสิ่งที่อยู่สูงกว่าตน
ใช่หรือไม่ว่าเป็นเพราะเรา เชื่อว่าสิ่งสูงส่งเหล่านั้น สามารถบันดาลความสุข หรือให้สิ่งดี ๆ ที่พึงปรารถนากับเราได้ เช่น ถ้าทำอาหารถวายพระ บริจาคเงินสร้างวัด หรือพระพุทธรูป ก็จะได้รับความมั่งมีศรีสุข มีอายุ วรรณะ สุข พละ
หรือ ช่วยให้มีความสุขสบาย มากขึ้นในชาติหน้า ดังนั้น ยิ่งทำบุญด้วยท่าทีแบบนี้ ก็ยิ่งเห็น แ ก่ ตั ว มากขึ้น เพราะ ไม่ได้ทำด้วยจิตใจที่เป็นบุญ แต่ทำบุญเพราะหวังผล หวังแต่จะได้คืนมามากกว่า ผลคือจิตใจยิ่งคับแค บ
ความเมตตา กรุณาต่อผู้ทุก ข์ ย า ก มีแต่จะน้อยลง ไม่ต้องสงสัยเลยว่า การทำบุญแบบนี้ กลับจะทำให้ได้บุญน้อยลง ยิ่งถ้าทำบุญ 100 บาท เพราะหวังจะได้เงินล้าน บุญที่เกิดขึ้นย่อมน้อยลงไปอีก เพราะใช่หรือไม่ว่า
นี่เป็นการ ค้ า กำ ไ ร เ กิ น ค ว ร ดังนั้น เมื่อใดที่เราเห็นคนทุก ข์ ย า ก ไม่ว่าเขาจะเป็นใครมาจากไหน อ ย่ า ได้เบือนหน้าหนี ขอให้เราเปิดใจรับรู้ความทุก ข์ของเขา แล้วถามตัวเองว่า เราจะช่วยเขาได้หรือไม่ และ อ ย่ า ง ไร
เพราะนี้คือโอกาสดีที่เราจะได้ทำบุญ ลดละอัตตาตัวตน จิตที่เป็นกุศลจึงจะได้บุญ อ ย่ า ง แท้จริง พระพุทธเจ้าตรัสว่า ทาน ที่มีอานิสงส์ไม่มาก ก็คือทานที่ให้ด้วยใจที่มีเยื่อใย หวังสั่งสมบุญ หรือหวังเสวยสุขในภพหน้า
ถ้าผู้ที่ทำบุญ ยังมีจิตใจแบบนั้นอยู่ ก็จะไม่ได้อานิสงค์มากเท่าที่ควรจะเป็นการทำบุญ โดยไม่หวังผลของบุญ จึงจะเรียกว่า การทำบุญ ที่ถูกต้อง
ขอขอบคุณที่มา พระไพศาล วิสาโล, shareganpai
